Over de theatermaker: JUDITH KRUITHOF
maker, creatief onderzoeker en docent Na een angstige bevalling kreeg ik Lot, mijn derde dochter, het liefste meisje van de wereld. En werd ik bang. Bang om mijn kinderen te verliezen, bang om geen goede moeder te zijn, bang om niet te kunnen slapen en er daardoor niet voor ze te kunnen zijn. Maar ik was er, en ik deed het goed… Alleen de angst verdween niet. Gaandeweg, door alle hulp die ik kreeg, kwam ik erachter dat de angst niet alleen van mij was, maar was doorgegeven door mijn oma: Sonja Menko.
'Ik denk dat ik kijk voor haar'Ik wilde meer over mijn oma te weten komen en zocht naar haar verhaal. Helaas bleek dat uit flarden te bestaan. Mijn oma leeft al lang niet meer. En als ik mijn moeder er naar vroeg, dan gaf ze wel antwoord, maar leken bepaalde dingen niet te bestaan. Zo is het huis waar mijn oma woonde voor mijn moeder altijd een geheim gebleven. Zelf wist ik tot mijn dertiende niet dat ik Joods was. Ik ging naar de kerk en aanbad Jezus. Leven met geheimen bleek een thema in onze Joodse familie.
'Mijn moeder zwaait met haar handen, ze heeft net twee kaarsen aangestoken. Judith wij zijn Joods'Inmiddels weet ik veel meer en ben ik het huis binnengegaan, waar mijn oma nooit is teruggekomen. Eenmaal binnen kreeg het verhaal meer contouren en geleidelijk begon ik mijn oma en mijn moeder beter te begrijpen. En daardoor ook mijzelf. De geheimen ontvouwden zich. Niet per se als een verhaal maar meer als flarden uit een muziekstuk. Melodieën. Die flarden van melodieën, van geschiedenis, van keuzes, vormen dit verhaal. Uiteindelijk stromen die door mij heen naar het leven van mijn dochters.
'Hoe kon ik ze ooit horen? Ik heb echt heel erg mijn best gedaan'Tijdens het spelen van de voorstelling leek het of ook de stemmen van het publiek te horen waren. Samen maakten wij een verhaal. Om onze geschiedenis steeds beter te horen en begrijpen..
